ಮನದರಸಿ

 

ಚಂದಮಾಮನೂ ನಾಚುವ ಆ ನಗುವು
ಮಧುವು ಸಪ್ಪೆ ಎನ್ನಿಸುವ ಆ ನುಡಿಯು
ಅಪ್ಸರೆಯನ್ನು ಮರೆಮಾಚುವ ಅ ಚೆಲುವು
ಪಾರಿಜಾತವನ್ನು ನೆನಪಿಸುವ ಆ ಪರಿಮಳವೂ
ಸಿಂಧೂರಕ್ಕೆ ಭೂಷಣದಂತಿರುವ ಆ ರೂಪವು

ಮುತ್ತು ಸುರಿಯುವಂತಿದೆ ನನ್ನ ಚೆಲುವೆಯ ನಗು
ಗೋಧುಳಿಯ ಆಗಸ ನನ್ನವಳ ಮುನಿಸು
ಶ್ವೇತ ವಸ್ತ್ರಾಂಬರಿಯಾದರೆ ಸಾಗರದ ಮುತ್ತು
ಬೆಲೆಕಟ್ಟಲಾಗದ ನಿರಾಭರಣ ಸುಂದರಿ
ನನ್ನ ಮಡಿಲಲ್ಲಿ ಪವಡಿಸಿದಾಗ... ನಿದ್ರಾಸುಂದರಿ

ನವ ವಸಂತದ ಗಾಳಿ ಬೀಸಲು
ಪ್ರಣಯದ ಗೀತೆ ಹಾಡಿತು ಕೋಗಿಲೆ

ಶೃಂಗಾರ ವೀಣೆ ನುಡಿಸಲು...
ಒಲಿದು ಧರೆಗಿಳಿದಳು ನೈದಿಲೆ

 
ಬಲ್ಲವರಾರು ಹೆಣ್ಣಿನ ಆಂತರ್ಯ...?
ಬಲ್ಲವನೇ ಬಲ್ಲ ಆ ಮೋಹಕ ಸೌಂದರ್ಯ

ಬೆರಗಾದ ನಾ... ಇಂದು ಅವಳ ಮೋಹಿತ...
ಬಣ್ಣಿಸಲಾಗದೆ ಆ ಚೆಲುವನ್ನು ನಾನಾದೆ ಮೂಕ ವಿಸ್ಮಿತ

 
ಮುಂಜಾವಿನ ಮಂಜು... ನನ್ನವಳ ಸ್ಪರ್ಶ

ಅವಳಿಲ್ಲದ ಒಂದೊಂದು ಘಳಿಗೆ... ನೂರಾರು ವರುಷ
ನೆನೆದಾಗಲೆಲ್ಲಾ ನನ್ನೊಳಗೆ ಹೊಸದೊಂದು ಹರುಷ
ಅರಳಿದೆ ನಾ ರವಿಯನ್ನು ಕಂಡ ಹೂವಂತೆ

ಹಗಲಲ್ಲೂ ಆ ಮೊಗದ ಕನಸು ಕಂಡಂತೆ

 
ಹೃದಯಕೊಳದಲಿ ಮುಳುಗಿತೊಂದು ಹೂವು

ಎದೆಯಾಂತರಾಳದಲ್ಲಿ ಇರಿಯುತ್ತಿತ್ತು ಕಳೆದುಕೊಂಡ ನೋವು

ಮನಸ್ಸಿಗಾಗಿತ್ತೋಂದು ಆರದ ಗಾಯ

ಮುಗ್ಧ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ ಪ್ರಣಯ ಪ್ರಳಯ

 
ಆಗಸದಲ್ಲಿ ಮುಳುಗುತ್ತಿದ್ದನಾ ರವಿ
ಮುಳುಗಿತಿನ್ನು ಭುವಿಗೆ ಬರುವ ಭರವಸೆಯ ರಶ್ಮಿ
ಬಾನಿನಲ್ಲಿ ಉದಯಿಸುತ್ತಿದ್ದ ತಂಪೆರೆಯುತಾ ಶಶಿ
ನಲಿಯುತಿದ್ದ ಅವ, ಹೆಪ್ಪುಗಟ್ಟಿರುವ ನನ್ನ ಹೃದಯವ ನೋಡಿ