ಕವಿತೆ...

ಕನಸಲ್ಲೂ ಕಲ್ಪನೆಗೆ ನಿಲುಕದಂತಹ ಚೆಲುವು ನಿನ್ನದು
ನೀನೊಂದು ಸುಮಧುರವಾದ ಹೂ
ನಾನಾಗುವೆ ನಿನ್ನೊಲುಮೆಯ ದುಂಬಿ
ಬಾ, ಸೇರಿ ಅರ್ಪಿಸೋಣ ಪ್ರಕೃತಿಗೆ ಮಧುವನ್ನು ತುಂಬಿ.

ಬಣ್ಣಿಸಲಾರೆ ನಿನ್ನ ಚೆಲುವನ್ನು, ರೂಪರಾಶಿಯನ್ನು
ಸೌಂದರ್ಯದ ರಸಮಂಜರಿಯನ್ನು
ಸೌಂದರ್ಯದ ಕಡಲಲ್ಲಿ ಮಿಂದೆದ್ದು ಬಂದಿರುವ
ಓ... ಕರುನಾಡ ಚಿಲುಮೆ
ಬಂದು ಬೆಳಗೆನ್ನ ಮನವನ್ನು.

ನಿನಗಾಗಿ ಕಾದಿರುವೆ..... ಇನ್ನೆಷ್ಟು ಕಾಯಿಸುವೆ...?
ವಿರಹದ ಬೇಗೆಯಲಿ ಬೇಯುತಿರುವೆ
ಪ್ರೇಮಾಗ್ನಿಯ ಧಗೆಯಲಿ ಬೆಂದಿರುವೆ
ಬಂದು ದರ್ಶನವನ್ನು ನೀಡು,
ಹಸನಾಗಿ, ತಂಪಾಗಿ ನಿನ್ನ ಮಡಿಲನ್ನು ಸೇರುವೆ.

ನನ್ನೊಳಗಿನ ಕವಿಯನ್ನು ಬಡಿದೆಬ್ಬಿಸಿದರೂ
ಬಣ್ಣಿಸಲಾರೆ... ನಿನ್ನ ಚೆಲುವನ್ನು
ಭಾಸ್ಕರನೂ ನಾಚುವಂತಹ ನಿನ್ನ ಮೊಗವನ್ನು
ಜೋಗದಂತೆ ದುಮ್ಮಿಕ್ಕುವ ನಿನ್ನ ಮುಡಿಯನ್ನು
ಪ್ರೀತಿಯ ಪರಾಕಾಷ್ಟೆಯನ್ನು ತಲುಪಿಸುವ ನಿನ್ನ  ಹೃದಯವನ್ನು
ಬಣ್ಣಿಸಲಾರೆ... ಬಣ್ಣಿಸಿ... ಸೋಲಲಾರೆ.

ಮಂಜು ಮುಸುಕಿದ ಹಾದಿಯಂತಾಗಿದೆ ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿ
ಕಾಣುತಿದೆ ದೂರದಲ್ಲೊಂದು ಆಶಾಕಿರಣ
ತಲುಪಬಲ್ಲನೇ ಪ್ರೀತಿಯ ತೀರವನೆಂಬ ಭೀತಿ
ಮನಸ್ಸು ಮುದುಡಲು ಇದೇ ಕಾರಣ
ಬರಬಾರದೇ ನನ್ನ ಬಾಳನ್ನು ಬೆಳಗುವ ಮೂಡಣ.

ಹೂವಿನಲ್ಲಿ ಮಧು ತುಂಬಿರುವಂತೆ
ವೀಣೆಯಲ್ಲಿ ನಾದ ಹರಿಯುವಂತೆ
ದೇಗುಲಕೆ ಗರ್ಭಗುಡಿಯಂತೆ
ಇಅರಬೇಕು ನಾ, ನಿನ್ನಲ್ಲಿ ಅರ್ಧನಾರೀಶ್ವರನಂತೆ.

ಪ್ರಣಯೋದಯಕ್ಕೆ ಕಾರಣ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ
ಪ್ರಣಯಾಸ್ತಮಾನಕ್ಕೂ ಕಾರಣ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ
ಮಾತು ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ, ಮೌನ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ
ಅವಳ ಮನಸ್ಸಿನ ಮಾತು ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ
ಗೊತ್ತಿರುವುದೊಂದೆ ಅವಳ ನಗುವಿನ್ನಲ್ಲಿರುವ ಸಿಹಿ ಉತ್ತರ... ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ.